Η Ελένη Ράντου, που κέρδισε το βραβείο “Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας” με αυτόν τον ρόλο, παρουσιάζει την παράσταση-performance «Το Πάρτυ της Ζωής μου» στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αριστοτέλειον.
Κριτική του Παύλου Λεμοντζή
Η Ελένη Ράντου, με τη μουσική συντροφιά της Μιρέλας Πάχου και του Αλέξανδρου Ιακώβου, παίζει τον ρόλο της ζωής της και συνεχίζει το «Πάρτυ», υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ανέστη Αζά, χαρίζοντας στο κοινό της Θεσσαλονίκης μία θεατρική έκπληξη, καθώς ξετυλίγει 50 χρόνια τραυμάτων, με φόντο τη σύγχρονη Ελλάδα.
Μ’ ένα κείμενο αρκετά αυτοαναφορικό, συναισθηματικά πυροδοτημένο από το ερμάριο της προσωπικής μνήμης και εμπνευσμένο από τον θεατρικό καμβά των Ντάνκαν Μακμίλαν και Τζόνι Ντόναχιου , στοιχειοθετεί η Ελένη Ράντου το θεατρικό της έργο “Το πάρτυ της ζωής μου”, στο οποίο μας καλεί να συμμετάσχουμε, με την προσδοκία ότι ο κάθε καλεσμένος θα βρει στον κειμενικό λόγο της ίχνη αλήθειας και θα ταυτιστεί.
Το έργο ακροβατεί ανάμεσα στο γέλιο και στο κλάμα. Ένας ιδιότυπος κλαυσίγελος, θα λέγαμε, που χτίζει με εξαιρετική δεξιοτεχνία τη δραματική κορύφωση, ώστε κάνει το κοινό να δακρύσει ή και να κλάψει, χωρίς συστολή ή ενδοιασμούς.
Το χιούμορ, ωστόσο, διατρέχει όλη τη χρονική διάρκεια και αυτό είναι που ξεχωρίζει περισσότερο στην παράσταση, δίχως να παραγκωνίζουμε την προσπάθεια για φιλοσοφικό στοχασμό.
Ίσως φιλοσοφία εκ του προχείρου, αλλά σίγουρα βιωματική, σχεδόν λαϊκή.
Όλα αυτά ενταγμένα σ’ έναν ρυθμό συνεχή και θαυμαστό. Και αν ο μονόλογος είναι σχετικά μεγάλος, ο καλός ρυθμός μετουσιώνει τον χρόνο και έτσι δίνει το απαραίτητο περιθώριο στη δημιουργό να αναπτύξει τόσο τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει η ίδια, όσο και τα πρόσωπα που την περιβάλλουν.
Η σκηνοθεσία του Ανέστη Αζά έχει ενσωματωθεί με τέτοιον τρόπο στη σπαρακτική ερμηνεία της Ράντου, ώστε δεν μπορείς να τη σχολιάσεις για τα περαιτέρω.
Ο ρεαλισμός της ερμηνείας της βραβευμένης ηθοποιού- γι’ αυτόν τον ρόλο – χαρακτηρίζεται δικαίως κατάθεση ψυχής. Πότε γυναίκα, πότε παιδί, πότε σκληρή, πότε ευαίσθητη, πότε ατρόμητη, πότε αμήχανη και φοβισμένη, είναι τα πάντα. Άνθρωπος δηλαδή. Κανονικός. Ούτε ιδέα, ούτε σύμβολο, ούτε καρικατούρα, ούτε μελέτη ανθρώπου.
Πρόκειται για μια εξομολόγηση ζωής μιας γυναίκας, σε μια σύμπλευση μύθου και πραγματικότητας, όπως απαιτεί η θεατρικότητα. Μέρος της είναι η μελωδική μουσική παρουσία των Μιρέλας Πάχου και Αλέξανδρου Ιακώβου.
Το κυριότερο σημείο αναφοράς για ένα κορίτσι είναι η μητέρα του. Ο χάρτης διερεύνησης της διαμόρφωσης του χαρακτήρα. Η αιτία των τραυμάτων και συμπλεγμάτων. Η πρωταρχική πηγή από την οποία αντλούμε την αγάπη ή όχι. Ο βασικός λόγος που έχουν δουλειά οι ψυχολόγοι.
«Όχι μαμά, δεν θα σ’ εγκαταλείψω, για να δεις πόσο λάθος έκανες που δεν μ’ αγάπησες. Γιατί το άξιζα μαμά. Γιατί ως το τέλος θα παλεύω μπας και μ’ αγαπήσεις».
Είναι η φράση που αποσαφηνίζει το κίνητρο της γραφής αυτού του βιωματικού κειμένου.
Στη μεταφορά του στη σκηνή εναρμονίζονται στην ατμόσφαιρά της, όπως τη θέλησε η σκηνοθεσία, τα συμπαθητικά κοστούμια της Κικής Γραμματικοπούλου και οι ταιριαστοί φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα.
Σε κείμενα σαν αυτό, είναι δύσκολη η σκηνογραφία. Η ιστορία που αφηγείται η πρωταγωνίστρια έχει πολλές εικόνες και διαφορετικούς χώρους, κάτι που καθιστά πρόκληση στις ιδέες του σκηνογράφου, επειδή πρέπει να δώσει το χωρικό πλαίσιο της δραματικής δράσης. Μπορεί να πέσει στην παγίδα ενός σκηνικού φόντου, στατικού και αδιάφορου, το οποίο θα αποτελεί το κέντρο της συνθήκης, όπου και η δράση, και, πολύ πιθανόν, να πρόκειται για κάτι ανάξιο παρατήρησης.
Ευτυχώς, αυτό δε συνέβη στη δουλειά της Μαγιού Τρικεριώτη. Αν και το σπίτι είναι το σημείο αναφοράς της παράστασης δεν είναι καθόλου αδιάφορο. Η ασάφεια του σκηνικού και η σύνθεση, δίνεται με τρόπο τέτοιο, ώστε να είναι τόσο πλήρες και ταυτόχρονο τόσο κενό, που καθιστά το σκηνικό παραπάνω από αξιοπρόσεκτο.
Παρά τη μεγάλη- σχετικά- διάρκειά της, η παράσταση κυλά αβίαστα και ευχάριστα, ενώ ανακινεί μέσα μας ποικίλα συναισθήματα, ιδίως στο λυτρωτικό ,για την ηρωίδα , τέλος.
Συντελεστές
ΚΕΙΜΕΝΟ Ελένη Ράντου
Εμπνευσμένο από το θεατρικό καμβά Every Brilliant Thing, των Ντάνκαν Μακμίλαν και Τζόνυ Ντόναχιου
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Ανέστης Αζάς
ΣΚΗΝΙΚΑ Μάγιου Τρικεριώτη
ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΟΣ Κική Γραμματικοπούλου
ΚΙΝΗΣΗ Αντιγόνη Γύρα
ΦΩΤΙΣΜΟΙ Χριστίνα Θανάσουλα
Συνοδεύουν μελωδικά
Μιρέλα Πάχου
Αλέξανδρος Ιακώβου
