Το θεατρικό έργο της Βάγιας Παπαποστόλου πραγματεύεται τον σεβασμό στην διαφορετικότητα και το δικαίωμα σε αυτήν, μέσα από τα μάτια των εφήβων. Μια παράσταση, που στόχος της είναι η συνειδητοποίηση του κόστους του φόβου, του ψέματος και του χλευασμού, όχι μόνο των νεαρών αλλά και των ενηλίκων.
Κριτική: Παύλος Λεμοντζής
Η εφηβεία είναι μια μεταβατική περίοδος, όπου το άτομο περνάει από την παιδική ηλικία στην πιο ώριμη. Οι αλλαγές που συντελούνται σε βιολογικό και ψυχολογικό επίπεδο δικαιολογούν την έναρξη μιας περιόδου κρίσεων. Ο νεαρός άνθρωπος ( αγόρι- κορίτσι) αφήνει πίσω του την παιδική ζωή και πλέον γίνεται πιο αυτόνομος και υπεύθυνος για τις πράξεις του. Πιο συγκεκριμένα, αποζητά την αυτονομία, ανεξαρτητοποίηση, απομόνωση και επιπλέον, επενδύει συναισθηματικά στις φιλίες.
Η απόρριψη έρχεται σε διάφορες μορφές κατά τη διάρκεια των εφηβικών χρόνων. Οι έφηβοι βιώνουν απορρίψεις, πιθανώς τεράστιες και σαρωτικές τη στιγμή εκείνη, αλλά οι έφηβοι βιώνουν κι ένα ευρύ φάσμα απογοητεύσεων, αλλά και μικρο -αντιπαραθέσεων μεταξύ τους, κάθε μέρα.
Το «Κλουβί», ανέβηκε για πρώτη φορά το 2015 από την εφηβική θεατρική ομάδα «ΠΑΡΕ (ν) ΘΕΣΗ» και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ελευθερούπολης. Γράφτηκε από τη Βάγια Παπαποστόλου το 2014 και, δέκα χρόνια μετά, διατηρώντας τον ίδιο ακριβώς στόχο επαναπροσεγγίζεται με τον τίτλο «Το Κλουβί Νο25», λαμβάνοντας υπόψιν τα προβλήματα και τις ανησυχίες του ανθρώπου τού σήμερα.
Συνδυάζει το δράμα και την κωμωδία, με πρόθεση να κάνει σαφή τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τον πόνο από την ικανοποίηση.
Όλα ξεκινούν όταν τα φώτα της σκηνής του τσίρκου σβήνουν. Θύτες και θύματα, θεατές και Κλόουν, μπλέκονται σε μια πραγματικότητα δυο διαστάσεων. Μέσα και έξω από τα κάγκελα ενός κλουβιού, είκοσι νεαρά άτομα παλεύουν με τη δυσκολία της ειλικρίνειας, την υπεράσπιση του εαυτού τους και τα φαντάσματα του μυαλού τους. Αναγκάζονται να επαναδιαπραγματευτούν τόσο τις σχέσεις μεταξύ τους όσο και τη σχέση με την οικογένεια τους, την κοινωνία , μα – κυρίως – τη σχέση με τον εαυτό τους.
Στο τσίρκο τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Πίσω από τα φώτα και κάτω από το μακιγιάζ, κρύβονται ανθρώπινες ιστορίες πιο ιλιγγιώδεις από τα τινάγματα των ακροβατών, πιο γκροτέσκ από τα νούμερα των κλόουν.
«Το Κλουβί Νο 25» στο τσίρκο – σκηνή, γρήγορα γεμίζει εφηβικές φωνές και μουσική. Τώρα πια όλοι κινούνται μεθοδικά, κάποτε άτσαλα, αλλά με τέμπο, με σχέδιο, με κέφι και ενέργεια, που μεταδίδεται αστραπιαία στην αίθουσα. Στεκόμαστε οι θεατές προσηλωμένοι, δέσμιοι της δράσης και της εικόνας, στην καρδιά μιας καλοκουρδισμένης μηχανής θεάματος από τη σκηνοθέτρια και συγγραφέα, Βάγια Παπαποστόλου.
Αυτό το «Κλουβί» στιγματίζει έναν χωροχρόνο στο στάδιο της εφηβικής ηλικίας. Μέσα του, είκοσι ταλαντούχοι έφηβοι, αγόρια και κορίτσια, συναγελάζονται, συνομιλούν, άλλοτε με οργίλο ύφος, άλλοτε με παράπονο ή και απόγνωση, άλλοτε φιλικά και με χαμόγελο, σοφά τοποθετημένοι σ’ όλο το εύρος της σκηνής και βαδίζουν προς την ενηλικίωση με συναρπαστικό τρόπο.
Αυτό το «Κλουβί» είναι ένα θεατρικό έργο με λεπτές αποχρώσεις, με βαθύ ψυχογράφημα των «εγκλωβισμένων» ηρώων του, με νοήματα που σαρώνουν και ταρακουνούν τα κοινωνικά θεμέλια που πιστεύουμε οι ενήλικες ότι τα θέσαμε σωστά. Σημαίνει: «κατά το δοκούν».
Οι έφηβοι ηθοποιοί δεν αποσυντονίζονται από την παρουσία μας, υποκρίνονται, πλάθουν εικόνες, ανοίγουν δρόμους στην αυτογνωσία, ανταλλάσσουν λόγια, ασκούν κριτική στους κηδεμόνες τους, περνούν καίρια μηνύματα. Αυτό είναι στην ουσία της η θεατρική τέχνη.
Πρόκειται, λοιπόν, για έξοχη πιστοποίηση της θεωρίας: το θέατρο είναι κοινωνικό λειτούργημα. Διδάσκει, κατηχεί, επιμορφώνει και οδηγεί το κοινό σε επαναπροσδιορισμούς στάσεων ζωής του.
Η πεμπτουσία στο κείμενο της συγγραφέως και σκηνοθέτριας είναι οι ίδιοι οι έφηβοι που, μέσα από τις αντιπαραθέσεις και τις αντιδικίες τους, θίγουν σημαίνοντα ζητήματα που ταλανίζουν τη σύγχρονη διαβίωση στις πόλεις, όπου γης. ‘Έννοιες όπως: ομοφυλοφιλία, ρατσισμός, εκφοβισμός, συγχώρεση, ταπεινότητα, αναμοχλεύονται μέσα από έριδες και αψιμαχίες για να ξεχωρίσει στο τέλος το σιτάρι από την ήρα.
Σ’ ένα παιχνίδι αναζήτησης του εαυτού τους, οι έφηβοι της παράστασης, δείχνουν μέσα στο κλουβί ότι δε θέλουν συμβουλές, δε θέλουν κηδεμονία. Αυτή η τάση ανεξαρτητοποίησης δε σημαίνει αποξένωση. Αντίθετα, ο έφηβος χρειάζεται αγάπη, προστασία και τις απόψεις κηδεμόνων, χωρίς αυτές να γίνονται εμπόδιο στις προσπάθειές τους και το διατρανώνουν με την επαναλαμβανόμενη φράση: «αγαπώ τους γονείς μου με τα καλά τους και τα ανάποδά τους.
Ο έφηβος θέλει τη γωνιά του, την ησυχία του, τον στοχασμό του. Αυτή η ανάγκη μπορεί συχνά να τον σπρώχνει μακριά από τα προβλήματα και τις ανάγκες της οικογένειας, πράγμα που οι γονείς το εκλαμβάνουν ως αδιαφορία από μέρους του. Ξεχνούν ότι ο έφηβος ζει περισσότερο στο μέλλον παρά στο παρόν κι έχει την ανάγκη να απομονώνεται με τον εαυτό του και να βυθίζεται στους στοχασμούς του.
Η διαχείριση του μύθου περιλαμβάνει το ξεκαθάρισμα δυο πολύ σημαντικών θεμάτων: Τι νιώθουμε και τι σκεφτόμαστε κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες ; Αυτά τα δυο συχνά υπάρχουν σε μια κυκλική σχέση, με την έννοια ότι τα συναισθήματα μπορούν να επηρεάσουν τις σκέψεις και οι σκέψεις μπορούν, με τη σειρά τους, να επηρεάσουν τα συναισθήματα. Το να αγνοήσουμε οποιοδήποτε από τα δυο (ή και τα δυο) δε θα ελαττώσει τον πόνο της απόρριψης, για παράδειγμα, αλλά ο διαχωρισμός τους και η αντιμετώπιση του κάθε ενός μπορεί να βοηθήσει στη μείωση της συναισθηματικής αντίδρασης στην ίδια την απόρριψη.
Η παράσταση μου θύμισε την ταινία «Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, όπου χτίζεται ένα θρίλερ «τεράτων», μόνο που το τέρας είναι ο άνθρωπος.
Πρόκειται για μια νωπογραφία στον χρόνο που, με την ειρωνεία ενός ανθρώπου του τσίρκου, εμφυσά μια ανεσκαμμένη ανθρωπιά στις πλαστικές πτυχώσεις μυών και στην κρυμμένη εφηβική ψυχοσύνθεση, έτσι όπως δοκιμάζονται από την κωμωδία και το δράμα. Από το γέλιο και το δάκρυ.
Όλοι οι συντελεστές χτίζουν από την αρχή ένα πανηγυρικό κλίμα, άλλοτε αγκαλιάς κι άλλοτε αποξένωσης και απειλής, εκμεταλλευόμενοι την αυστηρή γεωμετρία της κλούβας Νο 25 και την λιτή εσωτερική της διακόσμηση ( σκηνικά Βασίλης Παπαευαγγέλου) και εστιάζοντας σε λεπτομέρειες, τόσο οπτικές , όσο και ηχητικές ή κινητικές (Κατερίνα Βασιλείου), όλα τυλιγμένα στους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Σαράντη Μιντζιρίκη.
Ο Βασίλης Δημούδης με εντυπωσιακή σκηνική παρουσία ( μακιγιάζ Τζένη Γάκη) και στιβαρή φωνή, υποδύεται τον έμπειρο και σοφό κλόουν που, δίκην ψυχοθεραπευτή, εγκλωβίζει τους νεαρούς μέσα στα κάγκελα, έχοντας βοηθό τον νεότερο κλόουν Μπάμπη Μαρουφίδη ( σημερινό σπουδαστή υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ και ένας από τους πρωταγωνιστές του έργου που είχε ανεβεί πριν από δέκα χρόνια) κι όταν οι σημερινοί έφηβοι καταφέρνουν να ξεχωρίσουν την οδό προς την ενηλικίωση, με εφόδια σταθερές διαχρονικές αξίες, κόβει τα δεσμά.
Όλοι οι πρωταγωνιστές έφηβοι, οι ενήλικες ήρωες και ο μικρός κλόουν, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την απόδοσή τους.
Ενέργεια, πειθαρχία, συντονισμός, ψυχή!!!
Εξαιρετική δουλειά στο σύνολό της. Η ομάδα «ΠΑΡΕ (ν) ΘΕΣΗ του Πολιτιστικού Συλλόγου Ελευθερούπολης έχει κατακτήσει την εκτίμησή μας και τις καρδιές μας. Το αξίζει!!!
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ
1. Αναστασία Κεχαΐδου
2. Αριστέα Γιαννίνα
3. Βασιλική Γιαννίνα
4. Βασίλης Αριτζής
5. Βασίλης Δημούδης
6. Βενετία Χαλοφτίδου
7. Γεωργία Βουλγάρογλου
8. Δημήτρης Γιαμαλίδης
9. Δημήτρης Κεστρίτσαλης
10. Δημήτρης Τζημαγιώργης
11. Ελένη Βλάχου
12. Ζωή Στυμπίρη
13. Θανάσης Δεληγιάννης
14. Θεοδώρα Νεστορίδου
15. Κατερίνα Καπούλα
16. Λευτέρης Γιαμαλίδης
17. Μαρία Γιαμαλίδη
18. Μαρία Ελμαζίδου
19. Μαρία Κασκέτη
20. Μαρία Παπαδοπούλου
21. Μπάμπης Μαρουφίδης
22. Νεφέλη Μποσμπότη
23. Παύλος Τσακαλίδης
24. Ράνια Σουσαμλή
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Βάγια Παπαποστόλου
ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ/ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟ: Θάλεια Αβραμίδου
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Σαράντης Μιντζιρίκης
ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΗΧΟΥ: Κατερίνα Βασιλείου
ΣΚΗΝΙΚΑ: Βασίλης Παπαευαγγέλου
ΜΑΚΙΓΙΑΖ: Τζένη Γάκη
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ
