Σκληροτράχηλος, άτεγκτος και άκρατος ιμπεριαλιστής, ο εγκληματίας πολέμου που έκανε και μεγαλόσταυρους το Πάσχα που μας πέρασε, καθότι ορθόδοξος, λέει και ξελέει με ταχύτητα φωτός.
Το πώς καταφέρνουν κάποιοι άνθρωποι- απάνθρωποι να έχουν τυφλούς οπαδούς στον κόσμο, ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Ποια η διαφορά του κόκκινου δικτάτορα από τον ηγέτη των Τζιχαντιστών; Καμία. Η χειραγώγηση οπαδών είναι η ίδια και η πειθήνια υπακοή στα ιερά τους μανιφέστα ξεκινά από την κούνια.
Εκεχειρία δηλώνουν ολιγοήμερη και ανερυθρίαστα την καταπατούν και σκοτώνουν αμάχους νυχθημερόν. Είτε είναι εβραίοι, είτε ορθόδοξοι, είτε μουσουλμάνοι. Το αθώο αίμα ρέει και ο κόσμος πουλάει κι αγοράζει όπλα. Χρήμα, ματαιοδοξία, καταστροφή και θάνατος στον ταλαίπωρο πλανήτη μας.
Αυτό που νιώθω είναι ότι διαπράττουν μεγάλη αθλιότητα όσοι αυτήν την περίοδο, που ένα έθνος έχει εισβάλλει βάναυσα στη γη ενός άλλου, φέρνουν στη συζήτηση οτιδήποτε συμψηφιστικό. Πρώτα σταματάς το χέρι που εγκληματεί, το σταματάς με κάθε τρόπο, με όλη σου τη δύναμη, και μετά κάθεσαι να δικάσεις τις προθέσεις, τους θυμούς και να πεις τα ναι-μεν-αλλά σου, που άλλοτε τα λες από πνευματική νωθρότητα, καθώς χαϊδεύεις το γκρίζο σου λιμαρισμένο γενάκι , κάνοντας τον εξυπνάκια, εσύ που πάντα ξέρεις κάτι πιο σύνθετο απ’ τους άλλους.
Άλλοτε, επειδή είσαι όμηρος μιας σκέψης παλιάς, ατίθασης, πλην όμως ληγμένης και σίγουρα άσχετης με τον τρόπο που ζεις ελεύθερα στη χώρα της Δημοκρατίας, οπότε ξεδίνεις στη φαντασιακή αμφισβήτηση, στη συντριβή κάθε απλουστευτικής εικόνας, όπως είναι π.χ. μια έγκυος με θραύσματα βόμβας στην κοιλιά, στο μαιευτήριο που πήγε να γεννήσει.
«Μα, μην το τραγικοποιούμε, αυτό είναι μια πρώτη ανάγνωση», λες με μια ακατάδεχτη κίνηση του κεφαλιού, κλείνοντας τα μάτια, ενόσω προσδοκάς κάποιο πενιχρό όφελος για όλα αυτά τα δοκισήσοφα που γράφεις – ίσως και λίγα αναιμικά λάικ σού είναι αρκετά, έτσι όπως πλανάσαι αγέρωχος στο facebook, εξέχων στοχαστής και δήθεν πνευματικός άνθρωπος.
Αυτά, την ώρα που μια χώρα ισοπεδώνει μια άλλη και μερικά εκατομμύρια άνθρωποι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους – σωρό ερειπίων – κι αφήνουν άταφους τους νεκρούς τους.
Είσαι απ’ τους τύπους που, όταν βιάζουν μια γυναίκα, παρατηρείς πόσο φανερά είναι τα στήθη της, άρα κουνούσε την ουρά της, που δικαιώνεις τον βιαστή γιατί τον θεωρείς σπουδαίο υποκριτή, ενώ εσύ, κάτι υποδεέστερο σαφώς, έχεις αμείλικτη παρατηρητικότητα για όλους τους άλλους, εκτός από τον εαυτό σου.
Αλλήθωρος από τα πύρινα μονομερή κηρύγματα των ηγετών σου, υψώνεις τη σημαία – λάβαρο του κόμματός σου (φυσικά των άκρων, δεξιά μεριά, πιο δεξιά δεν έχει ή κατακόκκινη αριστερά, σκληροπυρινική, βαθιά ριζωμένη στο μυαλό σου) και προσπαθείς να ακολουθήσεις τη στρατηγική του μέντορά σου: «Κάνω έρωτα, τον πόλεμο».
Πώς γίνεται να περιγράφει ο ακροδεξιός ή ο ακροαριστερός τόσο σκληρά πράγματα με τόση επιείκεια; Δεν ξέρω. Πρώτη φορά το βλέπω σ’ αυτή την έκταση.
Στο μεταξύ , ο έτερος Καππαδόκης και μέγας οπορτουνιστής Τραμπ, εξέφρασε ελπίδες πολύ πρόσφατα και εν μέσω αιματοχυσιών, εφόσον εκεχειρία δεν υπήρξε ούτε μια ώρα, ότι Ρωσία και Ουκρανία θα καταλήξουν άμεσα σε συμφωνία για τον τερματισμό του πολέμου, ενώ αναφέρθηκε στα οικονομικά οφέλη που θα προκύψουν από μια τέτοια εξέλιξη.
Σε ανάρτησή του στα κοινωνικά δίκτυα, ο Πρόεδρος ΗΠΑ δήλωσε: «Ελπίζω ότι η Ρωσία και η Ουκρανία θα κάνουν μια συμφωνία αυτή την εβδομάδα. Και οι δύο θα ξεκινήσουν τότε να κάνουν μεγάλες δουλειές με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που ευημερούν, και θα βγάλουν μια περιουσία».
Με άλλα λόγια, προτείνει ένα κερδοφόρο για τις ΗΠΑ αλισβερίσι. Αυτό ξέρει να κάνει ο Τραμπ και το επιχειρεί διαρκώς, παραμερίζοντας την ηθική, την ανθρωπιά, τη δικαιοσύνη, την ισονομία.
«Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών είναι πολύ ευρύτερες. Δεν αφορούν μόνο την Ουκρανία. Αφορούν διάφορα διμερή ζητήματα, εξομάλυνση διπλωματικών σχέσεων και μακροπρόθεσμα, νομίζω, ειδικά ο Ντόναλντ Τραμπ θέλει να οδηγήσουν και σε στενότερη συνεργασία με βάση τις οικονομικές δυνατότητες που υπάρχουν εκεί. Αυτός είναι ο στόχος του Τραμπ και αυτό το κάνει τόσο δύσκολο να καταλάβουμε αν πραγματικά υπάρχει μια εκεχειρία στην Ουκρανία, η οποία ήταν και ο πρώτος στόχος των διαπραγματεύσεων. Είμαι λίγο προσεκτικός και σκεπτικός στη δυνατότητα επιτυχίας εκεί», αναφέρει στην DW o Χρήστος Κατσιούλης, ερευνητής του Ιδρύματος Φρίντριχ Έμπερτ και διευθυντής του περιφερειακού γραφείου για την Συνεργασία και την Ειρήνη με έδρα τη Βιέννη. Και συνεχίζει:
«Το δεύτερο που με προβληματίζει είναι ότι έχει και μια παράξενη δυναμική η διαπραγμάτευση που βλέπουμε, γιατί η Ουάσιγκτον προσπαθεί να τοποθετηθεί αυτή τη στιγμή ως μεσολαβητής μεταξύ των δύο χωρών, αλλά η προσέγγιση προς την Ουκρανία και τη Ρωσία είναι πολύ διαφορετική. Νομίζω ότι πρόκειται για μια διαπραγμάτευση μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας, όπου η Ουκρανία θα μπορούσε να είναι η παράπλευρη απώλεια».
Σ’ αυτό το ακανθώδες και για την Ε.Ε. ζήτημα δεν πρόκειται να μπει τελεία. Ο δρόμος για μια «άνω τελεία» είναι ακόμη πολύ μεγάλος.
Η ανθρωπότητα στις τρέχουσες ώρες, αποχαιρετά τον Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος στην περίπτωση της Ουκρανίας, κάλεσε σε τερματισμό του πολέμου, αλλά επικρίθηκε επειδή φάνηκε να υιοθετεί την αφήγηση της Ρωσίας περί πρόκλησης. Οποία πλάνη!! Τον ιμπεριαλιστή όποιος έχει συμφέρον του δίνει επιχειρήματα δικαίου.
Ωστόσο, ο Πάπας δε μένει πια εδώ. Και η κατάσταση στην εμπόλεμη ζώνη της Ευρώπης έχει οδυνηρή συνέχεια.
